Witajcie, dzisiaj krótki test wiatrówki, a właściwie małego karabinka pneumatycznego Baikal IZH MP 61.  Jest to wiatrówka sprężynowa produkcji rosyjskiej wykonana przez Iżewskie Zakłady Mechaniczne.

IŻ to firma, która większości z Was jest znana z produkcji motocykli, ale ma też długie tradycje w konstruowaniu i wytwarzaniu broni palnej.

Jednym z ich produktów jest właśnie ten IZH 61.

Jest to naprawdę lekka i zgrabna wiatrówka, kaliber – 4,5 mm. Ma 775 mm długości i waży nieco ponad 2 kilogramy.

Niewiele, ale lufa ma 450 mm, czyli tyle ile w większości  pełnowymiarowych wiatrówek.

Trzeba podkreślić, że lufa jest gwintowana i czokowana, czego już w każdej wiatrówce nie znajdziemy.

Zastosowano czarną kompozytową osadę i kolbę. Tworzywo robi naprawdę dobre wrażenie i sprawia wrażenie odpornego na zarysowania.

IZH 61 posiada bardzo wygodny uchwyt pistoletowy, szynę montażową po optykę o rozstawie 11 mm i regulowany spust.

Kolba nasunięta jest na cylinder i może być regulowana na długość w dwóch położeniach, żeby dopasować do wymiarów użytkownika, aczkolwiek dla osób o wzroście powyżej 1,80 kolba nawet w najdłuższym położeniu wciąż wydaje się trochę zbyt krótka.

Taka zwarta konstrukcja wynika z po pierwsze ułożenia cylindra pod kątem do lufy, a po drugie z wykorzystania go jako elementu kolby.

Niewielkie wymiary i regulacja kolby to niewątpliwe zalety tej konstrukcji, ponieważ dzięki temu wiatrówka może być używana przez całą rodzinę. Ale może być używana zarówno przez dorosłych i dzieci nie tylko z powodu gabarytów.

Wiatrówka jest bowiem stosunkowo słaba. Prędkość początkowa pocisku to tylko 130 m/s, podczas gdy pełnowymiarowe wiatrówki osiągają nawet prędkości 300 m/s. Oryginalna sprężyna jest dość słaba, ale z drugiej strony to gwarantuje lekkie naciąganie.

O ile przy silnej łamanej wiatrówce czasem nawet dorosły ma problemy, żeby napiąć sprężynę to IŻA naciągnie nawet dziecko.

Oczywiście pamiętajcie o tym, że dzieci powinny korzystać z wiatrówki wyłącznie pod nadzorem dorosłych.

Łatwość napinania sprężyny jest również zasługą systemu bocznego naciągu, który działa w taki sposób, że w jednym cyklu napina sprężynę, specjalna iglica wprowadza śrut do lufy i zostaje przesunięty magazynek.

I to jest chyba najlepsze w tej wiatrówce – magazynek na pięć śrutów.

Ładujemy magazynek wsuwamy do komory znajdującej się za lufa i możemy strzelać bez konieczności wpychania śrutu do lufy po każdym strzale.

No tak, ale to ma swoje minusy.

Nie dość, ze wiatrówka jest słaba, to dodatkowo iglica może uszkadzać śrut i co może wpływać na celność, a dodatkowo przez luzy na połączeniu magazynka z zaworem zmniejsza się ciśnienie powietrza, które ma napędzać pocisk. Maksymalnym zasięg śrutu wystrzelonego z IZH 61 jest zatem dość mały. Bez modyfikacji technicznych, skutecznie będzie się strzelało będzie do około 30 – 40 m. Komfortowo – na odległość 15 – 20 metrów.

Z tego też względu montowanie lunet o dużych powiększeniach raczej nie ma większego sensu. Moim zdaniem lepiej z tego karabinka ćwiczyć strzelanie z otwartych przyrządów celowniczych.

No i tu dochodzimy do tego dla kogo przeznaczona jest ta wiatrówka.

Ja sądzę, że należy ja w wersji fabrycznej, bez modyfikacji, traktować jako, wiatrówkę do rekreacji weekendowej,  dla całej rodziny. Pasjonatom będzie przeszkadzało słabe skupienie i mały zasięg, ale do zawodów podczas grilla nadaje się doskonale.

Wiatrówka właściwie nie kopie i strzela się bardzo przyjemnie, więc będzie to dobry wybór także dla tych, którzy chcieliby popróbować strzelania z wiatrówki, ale nie są pewni czy się im to spodoba. W takim przypadku warto kupić wiatrówkę używaną.

Zaletą takiego rozwiązania jest to, że możemy znaleźć  egzemplarz, w którym wykończenie części i wady produkcyjne wiatrówki są już zazwyczaj poprawione, co, jak twierdzi wielu użytkowników na forach, zwiększa moc, kulturę pracy i celność.

Wiatrówka jest produkowana w Rosji i niestety chyba dalej pokutują tam socjalistyczne normy jakości jeśli chodzi o dokładności obróbki części. Estetów mogą zatem razić niewykończone detale.  Właściwie można stwierdzić, że jedynym dobrze wykonanym i wykończonym elementem jest lufa.

I chyba głównie dzięki bardzo dobrej lufie i ciekawym rozwiązaniom konstrukcyjnym ta rekreacyjna wiatrówka jest ceniona również przez prawdziwych pasjonatów. Tuningują ją na różne sposoby wzmacniając sprężynę, skracając lufę, przedłużając kolbę, a nawet przerabiając na zasilanie dwutlenkiem węgla.

PODSUMOWUJĄC:

• Wiatrówka robi wrażenie topornej konstrukcji, ale jednocześnie wytrzymałej i stosunkowo prostej w obsłudze.
• Ma atrakcyjny wygląd, a dzięki magazynkowi zapewnia naprawdę przednią zabawę.
• IZH 61 jest mała i poręczna. Można ją przenieść w większej torbie, czy po prostu wrzucić do bagażnika bez konieczności składania siedzeń.
• Mnie się bardzo podoba, tym bardziej, że jest stosunkowo tania, szczególnie kiedy kupimy ją z drugiej ręki.

Jest jeden istotny minus, o którym trzeba wyraźnie powiedzieć.

IH 61 nie jest wyposażony w bezpiecznik, więc po naciągnięciu sprężyny i załadowaniu śrutu nawet przypadkowe naciśnięcie spustu spowoduje wystrzał. Trzeba na to zwrócić uwagę osobom, które miałyby z niej korzystać.

Zobaczcie jeszcze kilka zdjęć w plenerze, bo tam Baikal najlepiej się prezentuje.